Schalke 04-VFL Wolfsburg

Het was zover, 6 februari met de bus naar de Wedstrijd Schalke04-VFL Wolfsburg. Vanaf het Marinepark vertrok de bus 9.45 naar Gelsenkirchen. Een bus vol met proviand en voetballiefhebbers. De sfeer zat er goed in en na een paar uurtjes zaten we al in Gelschenkirchen. Het stadion van Schalke 04 heet Veltins Arena en biedt plaats aan iets meer dan 60.000 toeschouwers. Het gaat er allemaal gemoedelijk aan toe. En een balletje trappen hoort er natuurlijk ook bij. Buiten het stadion staan allemaal standjes waar je voedsel, gerstenat en sjaaltjes kan kopen. De toeschouwers van Schalke zijn buiten het stadion allemaal rustig , maar zodra de wedstrijd is begonnen steunen ze hun ploeg van het begin tot het einde met flink kabaal. Een echte volksclub. In de rust kan je bier halen. Maar dan heb je wel een kaart nodig. Je bestelt wat en dat rekenen ze af met je kaart. Normaals geen geduw of getrek . Allemaal heel gemoedelijk. Vaste prik is natuurlijk patat met braatwurst die je echt moet proeven. De wedstrijd werd gewonnen door Schalke 04 met 3-0.Een terechte overwinning. Bij de terugtocht konden een paar medereizigers de bus niet meer terugvinden. Tip van de dag, blijf ten allen tijde bij de groep. Dat voorkomt wachttijd. Rond een uur of tien waren we weer terug op het dorp en al met al was het een fantastische ervaring en trip naar Schalke 04 , mede dank zij de prima organisatie van Number 1 Voetbalreizen. Mike Tol bedankt maar weer en tot de volgende keer.

https://www.facebook.com/number1voetbalreizen/?fref=ts

FC LIVERPOOL- SWANSEA CITY 4-1 TRIP 27/28/29/30 DECEMBER 2014

Vanaf dat ik Ian Rush zag voetballen bij FC Liverpool begin jaren 80 ben ik fan geworden van LFC.Alle doelpunten heb ik gezien van Rushie en dat waren er 346 in 16 jaar. Geweldige spelers, Kenny Dalglish, Graeme Souness, Robbie Fowler, Michael Owen, Xabi Alonso en natuurlijk Steven Gerrard, absoluut mijn idool en legend. Waar vele spelers voor het grote geld kiezen bleef hij 17 jaar in Liverpool spelen. Een groot aanvoerder en leider in het veld. Helaas gaat hij Liverpool aan het einde van dit seizoen verlaten.Ik had begin 2014 besloten mijn zoon te verrassen met twee trips, eentje naar Dortmund en de andere naar Liverpool. Dortmund was begin maart en was ook super, maar deze is niet te evenaren. Zaterdagochtend auto geparkeerd op smartparking P3. Zaterdag om tien voor half 11 begon onze trip. Het werd nog spannend, want er was veel sneeuw gevallen en John Lennon Airport was gesloten voor een paar uur. De vertraging viel mee en we kwamen met Easyjet binnen een uur op John Lennon Airport. We hadden van te voren ingecheckt en alleen handbagage dus we konden zo doorlopen. Als je linksaf gaat in de aankomsthal zie je gelijk een pinautomaat waar je ponden kan kopen. Les 1 koop dus geen ponden in Nederland. In Liverpool krijg je meer ponden voor je euro’s. Vanuit de hal kan je de bussen al zien staan en het verstandigst is om bus 86 a, de sneldienst te nemen naar het centrum. Een kaartje kost 2 pond 20 en die kan je gewoon bij de chauffeur vragen. Opvallend maar misschien niet bij iedereen bekend is dat de auto's en bussen links rijden. Dit is enorm wennen. Het ritje naar het centrum duurt ongeveer 20 minuten. Wij stapten uit bij Liverpool ONE bus station.

We hadden geboekt bij Days Inn, ST James Street en dat was ongeveer 3 minuten lopen. Gelijk zie je dan aan je linkerkant The Albert Dock
waar ook het Beatles museum is gevestigd en nog vele andere bezienswaardigheden. We checkten bij ons hotel in en wat gelijk opvalt, de mensen zijn hier heel vriendelijk en gemoedelijk. Na het inchecken zijn we gelijk naar het Beatles Museum gegaan en dat was heel leuk.

Even terug gegaan naar het hotel en de voordelen van dit hotel is, naast het hotel is een pinautomaat, staan taxi’s voor de deur en ook een metro ingang, verderop The Liverpool Pub, later daar meer over. Schuin daar tegen over is The ALL Bar One en daar kan je heerlijk rustig zitten en lekker eten. Wij zijn het centrum ingegaan en via de hoofdstraat, zie je al meteen de honderden winkels, gezelligheid en pubs. Na een uurtje de omgeving verkend te hebben zijn we in een lokale pub beland en dan zie je de mensen hier binnen komen en alleen dat is al een bezienswaardigheid. De een bestelt een biertje en de ander eten. Het eten in pubs in Liverpool is heel divers en heel goed. Wij namen ook een warme maaltijd en die ging er wel in, na een uurtje of twee slenteren.
De mensen in de pub zijn heel aardig en vragen gelijk waar je vandaan komt en of je nog de wedstrijd gaat bezoeken. Voetbal is hier met de paplepel ingegoten en je ziet ook overal vaantjes, foto's en sjaaltjes van FC Liverpool. Na het bezoek aan de pub zijn we nog het uitgaanscentrum ingegaan, dat heet Cavern Quarter. De alcohol grens is hier 18 jaar en overal staan daar mannetjes voor. Mijn zoon Michael is 17 jaar en kwam daar dan ook niet in. In pubs kan je gewoon bier halen en dat is dus geen probleem. En ze doen daar ook niet moeilijk over. Ongeveer 18.00 uur zijn we terug gegaan naar het hotel om ons op te frissen. Michael vroeg, pa de stekker past hier niet in het stopcontact, dus hoe moet ik mijn telefoon opladen. Ik heb even de brochure doorgelezen en inderdaad hier in Engeland, dus ook in liverpool heb je te maken met andere stekkers. Ik ben naar beneden gegaan en vroeg aan de receptioniste om een adapter of transformer. Die waren allemaal uitverkocht, maar deze vrouw gaf de hare aan mij en die moest ik dan bij het uitchecken weer teruggeven. Probeem opgelost. Les 2..neem dus altijd een aparte adapter mee naar Engeland. Na het opfrissen zijn we in de ALL in Bar geweest die schuin tegenover ons zat. Een hele relaxte bar waar je lekker kan eten en wat zitten te drinken met een achtergrond muziekje. We hebben daar wat gedronken en gegeten. Topding. Moe maar voldaan, want het uur in Engeland gaat ook een uur terug dus je maakt een lange dag zijn we naar het hotel teruggegaan en dag 1 was een topdag. Zondag, om half 10 een ontbijtje gedaan en je ruikt dan het geroosterde brood, scrambled eggs en spek als je de lift uitgaat. Engelsen maken hier daar een feestje van . Het was een redelijk ontbijt en alles was ruim aanwezig. Vandaag stond een Museum en stadiontour op het programma. We namen de taxi naar Anfield en die stopt daar voor de deur. De rit duurt ongeveer 10 minuten. Wij hadden de museum en stadion tour kaarten al in ons bezit, maar als je nog geen kaartje hebt kan je die kopen aan de kassa. Be on time want het is er druk. Ik moest met mijn geprinte kaart in de rij en dan krijg je een bon en met die bon wordt je toegelaten. De verzamelplaats is voor het standbeeld van Bill Shankly de oprichter van FC Liverpool. Twee personen begleiden de tour en zijn zeer komisch en de wat oudere persoon had een zware stem en kon dit smakelijk vertellen over de historie enz.

Je komt binnen in de ruimte die zo oorspronkelijk mogelijk is gebleven, je ruikt gewoon de historie en er wordt van alles vertelt over de spelers die er gevoetbald hebben. Met name Ian Rush is natuurlijk de man. 346 doelpunten in 16 jaar is ook niet normaal. Verder kan je overal foto's van nemen. Daarna kom je in een kleine persruimte waar de trainer elke week zijn persconferentie houdt. Het is klein gehouden omdat alles in Anfield basic is en zo wordt gehouden, geen sjieke smuk of dergelijks. Na de persconferentie ruimte beland je in de originele kleedkamer van FC Liverpool die gewoon basic is. De man met de zware stem verteld dat iedereen hier wars is van luxe en dat de banken gewoon nog de originele zijn die af en toe bijschilderd worden. Overal mag je aan voelen, foto's maken. Tevens is de vloer van de kleedkamer van FC Liverpool antislip maar die van de tegenstander niet. Ook is daar geen verwarming. Na de entree naar het veld, waar ook iedereen het bord THIS IS ANFIELD aanraakt mag je naast het veld staan. Op het veld is zo goed als de doodstraf hier, dus ik zou dat niet doen. Je neemt plaats op de tribune waar de spelers ook zitten. De spelers van zowel de tegenpartij als Liverpool zitten naast elkaar. Ook de trainers. Na dit schalt You never Walk Alone uit de speakers. Mijn hart bonkte er zowaar uit. Je mag zitten op de KOP tribune. Daar worden verhalen over vroeger verteld ,hoe het was en hoe het nu is. Daarna ga je de trap op naar het LFC Museum en daar staan alle trofeeën die behaald zijn. Ik vond dit heel indrukwekkend.

Na de museum tour gingen we naar de LFC store waar je werkelijk van alles kan krijgen .. sjaals, shirts , jassen , je kan het zo gek niet bedenken of het is er. Hier heeft Michael natuurlijk ook een sjaaltje en een shirt gekocht met NR 8 Gerrard op de achterkant. Aan de overkant staat een bushalte en daar kan je bus 26 of 17 terugnemen naar het Centrum, kosten 2 pond 20. Wij stapten uit bij Liverpool One Bus Station en ondertussen had Michael een whatsappje gekregen van Rick Sens en zijn vrienden dat die in The Liverpool Pub een drankje aan het nuttigen waren.

The Liverpool Pub zat naast ons Hotel dus wij gingen daar ook in. Een wedstrijdje kijken onder het genot van. Als je de tijd een jaar of twintig terug zet kan je ongeveer voorstellen wat daar allemaal binnenkomt, maar toch ook weer niet. Traditie wordt hier in ere gehouden. Rick Sens en the lads zaten al aan een biertje en hadden wat gegeten. Dat hebben wij ook gedaan. Het was bere gezellig en de artiesten die hier optreden zijn gewoon goed. Een gele rakker, Southampton-Chelsea bekijken, goed eten en een goed gezelschap. En niemand die vroeg aan Michael hoe oud hij was. Het was top. Een uur of acht verlieten wij de pub en hebben even gedoucht. Het hotel is ondanks dat het aan de weg ligt heel rustig en toch heel groot. Het heeft een mooie inrichting met een goede badkamer, de bedden moet je niet teveel van verwachten maar het is wel te doen. Je kan de kamertemperatuur zelf regelen en als je de gordijnen naar beneden laat zakken is het pikkedonker. Wij sliepen aan de achterkant en het was doodstil. Wel lekker. Na de douche zijn we nog even wat gaan eten in The All Bar ONe .. en toen kon het wel weer. Op naar maandag.Half tien een ontbijtje weer en onze weg vervolgd naar the Albert Dock, even een wandeling gemaakt daar om heen en kaarten gehaald voor Hop on Hop of bus. Deze tour kost 10 pond en duurde ongeveer ruim een uur en komt door heel Liverpool. Dan pas zie je wat een cultuur er is en wat een leven er heerst in Liverpool. Een hele levendige stad. Je kan uitstappen waar je wil en daarna weer opstappen en dit kaartje is de hele dag geldig.

Aangezien bij ons kaartje voor de wedstrijd eten bij de Centenary Club zat hebben we nog wat kleins gegeten. Vier uur onze weg vervolgd naar het Liverpool One station. Daar namen we bus 26 Stand 4 om half vijf naar het stadion. Het was in de stad best wel druk. Om vijf stopte de bus voor Anfield. Op de punt van de kop is daar een bar THE ALBERT die je absoluut moet bezoeken als je ooit naar Anfield gaat. Alle supporters verzamelen daar, nemen een pint en daar worden ook oude en nieuwe wedstrijden afgespeeld op diverse tv's. Overal hangen daar souvenirs die achter gelaten zijn door supporters. Er hangen foto's van vergane glorie. De sfeer die daar hangt is niet te vergelijken met de sfeer bij een andere club. De mensen leven voor Liverpool en Liverpool is hun leven. Dat merk je aan alles.  

 

Om half zes gingen we naar buiten en melden ons bij de Cenetary Stand.

Twee uur voor de wedstrijd is daar een warm en koud buffet. Je moet wel op tijd zijn anders heb je geen plek, terwijl het een grote ruimte is. Je kan van alles nemen, zalm, rijst, kip, brood, patat , aardappelen noem het maar op het is er in ruime mate.

Na een uurtje of twee ga je naar boven en ga je op je plek zitten. De andere volendammers zien we ook en zitten niet ver van ons vandaan. 3 minuten voor aanvang van de wedstrijd schalt You Never Walk Alone door de speakers.

Het gevoel, de beleving kan ik niet uitleggen als diehard Liverpoolfan maar dit gevoel is onbeschrijfelijk. Kippenvel van mijn kruin tot aan de onderkant van mijn voetzolen. Liverpool begint goed, zet druk en krijgt gelijk kansen. Een doelpunt van Moreno , 1-0. Een oorverdovend lawaai, vooral de KOP. Ongelofelijk. Het wordt 2-0 door Lallana die de bal op zijn rug krijgt, de bal beland in doel. Gelijk daarna 2-1 door ongelofelijk slecht verdedigen door Sakho, die overigens voor de rest goed speelde. Lallana en Coutinho waren vandaag super en het veldspel van Liverpool was uitstekend vandaag. De eindstand was 4-1 en dat tegen Swansea dat geen slechte ploeg is. Als de wedstrijd is afgelopen is het heel moeilijk om een taxi te krijgen of terug te gaan met de bus. De bus staat wel tegenover het stadion maar moet wachten totdat alle supporters weg zijn. Het beste wat je kan doen is om 1 km te lopen en dan komt vanzelf bus 52 a. Die is gewoon leeg en voor 1 pond brengt die je naar het centrum. De volgende dag gingen we met de taxi naar John Lennon Airport en weer naar huis. Deze trip naar Liverpool was onvergetelijk en een must voor elke voetballiefhebber. De mensen, de historie, de traditie en cultuur, bezienswaardigheden, de gezellige stad, het bier, de pubs, de winkels, the back to basic mentaliteit en de vele mogelijkheden kwa vervoer, vind je nergens ter aarde. YOU NEVER WALK ALONE

Ik wil ook Mike Tol van Number 1 Voetbalreizen bedanken voor het organiseren van deze trip en wedstrijd

Zo moet het dus absoluut niet...

Dit stond vandaag in de telegraaf, zo moet het dus absoluut niet.

vr 10 okt 2014, 07:15
Lijfstraffen nog altijd schering en inslag op Chinese sportinternaten
Pats, dat zal hem leren!

Luuk Blijboom
NANNING -
Pats! Het stiekeme inkijkje vanaf de straat door de besmeurde en getraliede ramen van het Guangxi Sportinstituut in het centrum van Nanning biedt op deze vroege ochtend geheel toevallig een weinig verheffend inkijkje in de wereld van het Chinese turnen.

Chinese kinderen worden constant gepijnigd, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Foto: info@sport2visuals.com
In een donkere zaal valt een jongetje te ontwaren, amper twee turven hoog en slechts gekleed in een onderbroekje. Naast hem staat een man, kortgeschoren en met de hand boven het hoofd. Hij dreigt. Hij zwaait. Hij haalt uit. Pats! Pats!
Zonder een spier te vertrekken incasseert het ventje drie niet misselijke klappen tegen zijn achterhoofd die voor de argeloze voorbijganger bijna voelbaar zijn. Dit is zijn verdiende loon. Moet hij tijdens de oefening maar niet op de mat gaan liggen om uit te rusten.
Wie niet horen wil, moet voelen. Zeker in China. Omdat de aframmeling blijkbaar niet volstaat, moet het ventje voor straf ook nog op de grond zitten. Allesbehalve zachtzinnig grijpt de trainer zijn spillebeentjes. Hij spreidt ze, legt de blote voeten boven op twee krukjes, gaat achter het jochie staan en drukt met zijn volle gewicht het tengere bovenlichaampje plat op de vloer. Dat zal hem leren!
Openheid is nog altijd een betrekkelijk begrip in de snel veranderende Volksrepubliek. Uiteráárd, zo had het Chinese ministerie van sport daags tevoren laten weten, zijn westerse media van harte welkom om een kijkje te nemen in deze kraamkamer van het Chinese turnen. Waarom niet?
Maar wie wil weten hoe het er achter de façade werkelijk aan toe gaat, blijkt zich dus een half uur vroeger dan aangekondigd op de afgesproken plek te moeten melden. Een blik door de ruit leert dat één van Mao’s belangrijkste lijfspreuken in de Chinese sport in ieder geval geen opgeld doet. ‘Doe nooit iets waarvan je wenst dat het onbekend blijft’.
Van hun 6e tot hun 11e jaar zitten de dertig grootste turntalenten van de provincie Guangxi in het internaat. Omwille van een grootse sportcarrière staan de ouders hun kinderen met graagte af. Contact met de familie is, door de vaak duizenden kilometers afstand, slechts sporadisch mogelijk. En dat alles om in de voetsporen te treden van Li Ning, de grootste Chinese turner uit de geschiedenis.
Het was in deze school in het centrum van Nanning dat de kleine Li Ning de basis legde voor zijn imposante carrière. Op de beduimelde vloer moeten de vlekken van zijn bloed, zweet en tranen nog zichtbaar zijn. Het waren andere tijden toen hij hier in 1969 als 6-jarig jongetje uit de provinciestad Luizhou binnenstapte. Het was de periode dat Chinezen vanwege het ontbreken van topsportcultuur schamper de zieken uit het Verre Oosten werden genoemd.
Achter deze deuren groeide de kleine doorzetter Li Ning uit tot de eerste olympische sportheld van China. Vijftien jaar nadat hij er binnen stapte, won hij in Los Angeles, tijdens de eerste Spelen waaraan China deelnam, goud op vloer, voltige en ringen.
Vochtplekken op de muur verklaren de muffe geur die er hangt. Zover het oog reikt, bladdert de verf. De rekstok is verroest, het leer van de pegasus gescheurd. Op de muur staat een tekst die de kinderen leert waar hun lijdensweg eindigt. ‘Dit is de wieg van olympische kampioenen’.
Beminnelijkheid en mededogen zijn er onbekende begrippen. Meisjes die amper 5 jaar oud lijken, worden door hun begeleiders net zo lang in een spagaat geduwd tot de tranen in hun ogen springen. Minutenlang loopt een groep jongens door de zaal, als waren ze balletdansers op spitzen. Met als grote verschil dat deze kinderen geen schoeisel dragen, maar balanceren op de bovenkant van hun tenen.
Een jochie dat na een oefening op sprong verkeerd landt en trillend van de pijn om hulp smeekt, wordt door de leiding straal genegeerd. Slechts een handjevol nieuwsgierige lotgenootjes bekommert zich om het snikkende ventje.
Wie de wereld wil veroveren, zal daarvoor offers moeten brengen. Mao schreef het al in zijn Rode Boekje. ‘Revolutie is geen etentje met gasten’. Ooit kwam in China macht uit de loop van een geweer. In het turnen komt die uit de arm van een boze coach.